Objective: In this study, it was aimed that the health workers who exposed or not to one of verbal, physical and sexualviolence types at least once at the last year were compared according to their socio-demographic characteristics, working places, and professions.
Methods: This study was conducted on the health workers who exposed or not to any violence at least once in the year 2001. With this aim, a 8-item questionnaire form was used by reserachers, which included the health workers’ professions and institutions, and socio-demographic characteristics.
Results: Out of 1071 health workers, 544 (50.8%) had exposed to one or more of violence types when they are due on. The ratios of being exposed to violence were more higher and statistically more significant in the cities of Kutahya and Ankara, in those aged 39 and less, in those working between 61 and 120 months, at the primary health care cares and state hospitals, in the emergency services and wards, among the practitioners and nurses than the others.
Discussion: In the researches related to violence directed health workers, it wasdetermined that a lot of incidents hadn’t been officially reported. Because the health workers had perceived the violence they exposed as an inevitable side of working process. We recommend that more reseraches should be done to decrease and to prevent workplace violence in the health profession groups and working places where risk of violence is likely to be high. (Anatolian Journal of Psychiatry 2002; 3:147-154)
Çeşitli sağlık kurumlarında ve sağlık meslek gruplarında şiddete uğrama sıklığı
Amaç: Bu çalışmada, sözel, fiziksel ve cinsel şiddet türlerinden birine son yılda en az bir kez maruz kalanlarla, kalmayan sağlık çalışanlarının sosyo-demografik özelliklerine, çalışma yerlerine ve mesleklerine göre karşılaştırılması amaçlandı.
Yöntem: Çalışmada, sağlık çalışanlarının 2001 yılında şiddet türlerinden herhangi birine en az bir kez uğrayıp uğramadıkları sorgulandı. Bu amaçla araştırma ekibi tarafından hazırlanan 8 maddelik bir soru formu kullanıldı. Soru formu, sağlık çalışanlarının mesleklerini, çalıştıkları kurumları ve sosyo-demografik özelliklerini içerdi.
Sonuçlar: Bin yetmiş bir sağlık çalışanının 544’ü (%50.8) çalıştığı bir anda şiddet türlerinden birine ya da daha fazlasına maruz kalmıştı. Kütahya ve Ankara’da, 39 ve altı yaş grubunda ve çalışma süreleri 61-120 ay arasında olanlarda, devlet hastanesi ve birinci basamak sağlık kurumlarında, acil servis ve servislerde, pratisyen hekim ve hemşirelerde şiddetle karşılaşma oranı istatistiki olarak anlamlı düzeyde daha yüksek bulundu.
Tartışma: Sağlık çalışanlarına yönelik şiddetle ilgili çalışmalarda, sağlık çalışanlarının işyerlerinde karşılaştıkları şiddeti çalışma sürecinin kaçınılmaz bir yanı olarak görmeleri nedeniyle pek çok olayın resmi olarak bildirilmediği saptanmıştır. İş yerindeki şiddeti önlemek veya azaltmak için şiddet riskinin yüksek olduğu meslek gruplarının ve çalışma ortamlarının belirlenmesi amacıyla daha fazla araştırma yapılması gereklidir. (Anadolu Psikiyatri Dergisi 2002; 3:147-154)