Objective: To determine the families’ emotional reactions, experiences, coping and support systems before and after the death of their children from cancer.
Method: Sample was composed from 19 members of the five families who accepted to participate tha research and each family had a child who treated for cancer at a university hospital and died within 1997-2001 period. When the interview was made with families, it had been 8-14 months as from the death of children. The data were collected by in-dept interwiev. For this purpose, semi-structured interview guide and tape recorder to record the conversation were used. Data were analysed by four professionals and decided that findings can be classified according to grieving process and bereavement stages.
Findings: Within the families who expected and unexpected losses, the density of the emotional reactions did not very much, all having longer and denser periods of anger and depression both before and after the death of their children. All members of families described the 3-4 months after the death of child to be very painfull and sorrowful. In one family, hypertension of the mother and excessive loss of weight of the father were detected. Two families experienced the death of their second children. In one of them, diabets in father and insomnia in the mother together anxiety to experience another loss were found. In the other family, the mother was seen to have anger towards all children. All families experienced financial burden due to the treatment and care cost of children. Only the relatives of one family gave support before and after the death of child. The healthcare personnel were not very helpful as far as emotional support is concerned. In all families, it was seen that after the loss of the children, this matter was never mentioned.
Conclusion: The families whose children suffered from cancer, need support from health professionals to cope successfully with the grieving process before and after the loss. (Anatolian Journal of Psychiatry 2002; 3(1):34-44)
Çocuklarını kanser nedeniyle kaybeden ailelerin, kayıp öncesi ve sonrası yaşadıkları keder süreci
Amaç: Kanser nedeniyle çocuğunu kaybetmiş ailelerin, kayıp öncesi ve sonrası dönemde yaşadıkları duygusal tepkileri, deneyimleri ve baş etmeleri ile destek sistemlerini belirlemek.
Yöntem: Araştırma örneklemine, bir hastanede kanser tanısı ile izlenen ve 1997-2001 yılları arasında ölen çocukların ailelerinden, çocuğun ölümünden sonra 8-14 ay geçen ve araştırmaya katılmayı kabul eden beş ailenin 19 üyesi alınmıştır. Veriler, derinlemesine görüşmeler yoluyla elde edilmiş olup, bu amaçla yarı yapılandırılmış bir görüşme rehberi ve kayıt için teyp kullanılmıştır. Verilerin yazılı dökümü dört uzman tarafından incelenmiş ve verilerin keder sürece aşamaları ile yoksunluk süreci modeline göre gruplandırılmasına karar verilmiştir.
Bulgular: Beklenen ve beklenmeyen kayıp yaşayan ailelerde duygusal reaksiyon yoğunluğu pek farklılık göstermemiş, tümünde çocuğun kaybı öncesi ve sonrası dönemde öfke ve depresyon eğiliminin daha yoğun ve uzun süre yaşandığı belirlenmiştir. Tüm bireyler çocuğun ölümünden sonraki 3-4 aylık süreyi aşırı acılı, kederli diye tanımlamışlardır. Bir ailede, çocuğun hastalığı sürecinde annede hipertansiyon, baba da aşırı kilo kaybı saptanmıştır. İki aile ikinci çocuklarının kaybını deneyimlemiş olup, bunlardan birinde babada diyabet, annede uyku problemleri ve tekrar kayıp yaşayacağı endişesi, diğer ailedeki annede tüm çocuklara karşı öfke tepkisi saptanmıştır. Tüm aileler çocuğun hastalığından kaynaklanan giderler nedeniyle ekonomik çöküntü yaşamıştır. Yalnızca bir ailenın bazı yakınları çocuğun ölümünden önce ve sonra destek sağlamıştır. Sağlık personelinin duygusal destek bağlamında yardımlarının olmadığı dikkati çekmiştir. Tüm ailelerde, çocuğun ölümünden sonra kayıp konusunun hiç konuşulmadığı belirlenmiştir.
Tartışma: Kanserli çocuk aileleri kayıp öncesi ve sonrası dönemde, keder sürecini başarılı bir şekilde yaşamak için profesyonel desteğe gereksinim duymaktadırlar. (Anadolu Psikiyatri Dergisi 2002; 3(1):34-44)