.jpg)
.png)
Objective: The research was carried out as a pre-test, post-test patterned intervention research in one group in order to assess the effects of death education on death anxiety of nurses who are nursing patients in terminal phase, their death depression regarding death, and their attitudes towards the dying patient.
Methods: The research was conducted with 45 nurses working in clinics wherein terminal phase patients were nursed and the intensive care units in Hacettepe University Oncology and Ihsan Dogramaci Children’s Hospitals and who accepted to participate in the research. Each session of the training program which consisted of 7 total sessions once a week was given in the meeting halls of the Oncology and Children’s Hospital within the framework of the session and in harmony with the determined aims for duration of 90 minutes. Data were collected with a data collection form by implementing Scales of Death Anxiety, Death Depression Scale, and the Attitude Scale about Euthanasia, Death, and Dying Patient. T-test, Wilcoxon, Mann Whitney U and Kruskal-Wallis tests were used in data assessment.
Results: At the end of the education, average of the scores which the nurses got on the scales of death anxiety, and death depression scale decreased at a statistically significant level (p0.05). Effect of the death education program didn’t vary according to the age of the nurses, years they worked, manner of being affected from terminal phase patient nursing and meaning they attributed to death.
Discussion: The results of study revealed that it is recommended to spread out death education in order for health professionals who are giving terminal phase patient care to provide qualified palliative care. (Anatolian Journal of Psychiatry 2009; 10:253-260)
Ölüm eğitiminin hemşirelerin ölüm kaygısı, ölüme ilişkin depresyon ve ölümcül hastaya tutumlarına etkisi
Amaç: Bu araştırma, ölüm eğitimi programının terminal dönemdeki hastalara bakım veren hemşirelerin ölüm kaygısı, ölüme ilişkin depresyon ve ölümcül hastaya yönelik tutumlarına etkisini değerlendirmek amacı ile tek grupta ön-test son-test desenli girişim araştırması olarak yapılmıştır.
Yöntem: Araştırma, Hacettepe Üniversitesi Onkoloji ve İhsan Doğramacı Çocuk Hastanesi’nde terminal dönemdeki hasta bakımının verildiği klinikler ve yoğun bakım birimlerinde çalışan ve araştırmaya katılmayı kabul eden 45 hemşireyle yapılmıştır. Haftada bir kez ve toplam yedi oturumdan oluşan eğitim programının her oturumu oturumun başlığı çerçevesinde ve belirlenen amaçlar doğrultusunda 90 dakika süreyle, Onkoloji ve Çocuk Hastanesi’nin toplantı salonlarında gerçekleştirilmiştir. Veriler Hemşire Bilgi Formu ile Ölüm Kaygısı, Ölüme İlişkin Depresyon, Ötanazi, Ölüm ve Ölümcül Hastaya Tutum ölçekleri uygulanarak toplanmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde t testi, Wilcoxon, Mann Whitney U ve Kruskal-Wallis testleri kullanılmıştır.
Sonuçlar: Araştırmada, eğitim sonunda hemşirelerin ölüm kaygısı ve ölüme ilişkin depresyon ölçeklerinden aldıkları puanların ortalaması istatistiksel olarak anlamlı düzeyde düşmüştür (p0.05). Ölüm eğitimi programının etkisi hemşirelerin yaşlarına, çalışma yıllarına, terminal dönemdeki hasta bakımından etkilenme biçimlerine ve ölüme verdikleri anlama göre farklılık göstermemiştir. Tartışma: Bu bulgular doğrultusunda, terminal dönemdeki hasta bakımını gerçekleştiren sağlık profesyonellerinin nitelikli palyatif bakım sağlayabilmeleri için ölüm eğitimi program[1]larının yaygınlaştırılması önerilmiştir. (Anadolu Psikiyatri Derg 2009; 10:253-260)