In this article, the use of electroconvulsive therapy (ECT) in contemporary neuropsychiatry is reviewed aiming to provide guidance to daily clinical practice. ECT is generally used to treat several principal diagnoses including major depression, mania, and schizophrenia. Indications for use differ in various international guidelines which tend to restrict the use of ECT. The patient’s diagnosis and prior treatment response, the severity of the disorder, the need for rapid response to treatment, the risks and benefits of ECT in comparison with other treatment options and the patient's preference of treatment modality are the factors that influence the use of ECT. Evidence in literature indicating its efficacy and clinical experience are also contributing factors in use. ECT is principally used to treat depressive disorders in which it is more effective than medications. Indications for ECT in depression are: life threatening conditions (acute suicidality, rapidly deteriorating physical status), psychotic features, psychomotor retardation, history of response to medications/ECT, patient preference, risks of standard antidepressant treatment outweighing the risks of ECT and catatonia. Indications for ECT in mania are similar to those in depression. Severe mania associated with life-threatening physical exhaustion (extreme agitation), confusion and treatment resistance are the other relevant factors for the use of ECT in mania. ECT use in schizophrenia is limited to positive symptoms with abrupt or recent onset, catatonia and treatment-resistance. ECT may also be used for other neuropsychiatric disorders ie. catatonia, Parkinson’s disease, neuroleptic malignant syndrome, tardive dyskinesia; but only in rare occasions with specific indications. (Anatolian Journal of Psychiatry 2007; 8:302-309)
Elektrokonvulsif tedavinin klinik kullanımı: Bir gözden geçirme
Bu makalede, günlük klinik uygulamalara rehberlik etmesi amacıyla elektrokonvulsif tedavinin (EKT) çağdaş nöropsikiyatride kullanımı gözden geçirilmiştir. EKT genellikle majör depresyon, mani ve şizofreni gibi temel tanı gruplarında kullanılır. Kullanım endikasyonları çeşitli uluslararası rehberlerde farklı olmasına karşın genellikle kısıtlanma eğilimindedir. Hastanın tanısı ve önceki tedavi yanıtı, hastalık şiddeti, tedaviye hızlı yanıt gereksinmesi, diğer tedavi seçeneklerine göre EKT’nin risk ve yararları, hasta tercihi EKT kullanımını etkileyen etkenlerdir. Literatürde EKT’nin etkinliği ile ilgili veriler ve klinik deneyimler de kullanımda rol oynar. EKT, başlıca ilaçlardan daha etkin olduğu depresif bozuklukların tedavisinde kullanılır. Depresyonda EKT kullanım endikasyonları: yaşamı tehdit eden durumlar (intihar, hızla bozulan fiziksel durum), psikotik özellikler, psikomotor retardasyon, ilaçlara/EKT’ye yanıt öyküsü, hasta tercihi, standart antidepresanların riskinin EKT riskinden fazla olması ve katatonidir. Manide EKT endikasyonları depresyondakilere benzerdir. Yaşamı tehdit eden fiziksel tükenme (aşırı ajitasyon) ile birlikte giden şiddetli mani, konfüzyon ve tedavi direnci manide EKT kullanımı ile ilişkili diğer etkenlerdir. EKT’nin şizofrenide kullanımı ise ani ya da yeni başlangıçlı pozitif belirtiler, katatoni ve tedaviye dirençle sınırlıdır. EKT özgün endikasyonlarla ve daha ender olarak katatoni, Parkinson hastalığı, nöroleptik malign sendrom, tardif diskinezi gibi çeşitli diğer nöropsikiyatrik bozukluklarda da kullanılabilir. (Anadolu Psikiyatri Dergisi 2007; 8:302-309)